“Aynada kendime bakarken gözlerimin gördüklerine inanmakta zahmet çekiyordum. Kısa, siyah saçlarımın yarısı kesilmişti ve onun yerine başımın tam ortasına kadar uzanan büyük, dikişli bir yara vardı. O ana kadar rastgele bir sabah üzere hissetmiştim fakat nerede olduğumu lakin artık fark ettim: Oxford’daki John Radcliffe Hastanesi.”
Bu kelamlar Adam Kirchin’e ilişkin.
Yavaşça etrafına bakan Adam, şok olduğunu ve korktuğunu hissetti. Ne olmuştu? Neden buradaydı?
Yatağına döndüğünde etrafı tanımadığı beşerlerle çevriliydi. Aslında onlar yakın aile üyeleriydi lakin Adam onları tanıyamıyordu. Gerçeği sonra öğrenecekti.
YAŞADIĞI HİÇBİR ŞEYİ HATIRLAMIYOR
Peki Adam’a ne oldu? Neden hiçbir şey hatırlamıyor? Gelin en başından başlayalım…
Adam, şimdi 15 yaşındayken büyük bir beyin travması geçirdi ve birkaç gün komada kaldı. Bu, hayatını sonsuza kadar değiştirecekti.
Yaralanma, yere yığılma ya da sonrasında uygulanan tedaviye dair hiçbir şey hatırlamıyor olsa da yıllar içinde farklı arkadaşlarının ve ailesinin anlattıkları sayesinde neler olduğunu yavaş yavaş bir ortaya getirebildi.
Her şey 2005 yılının aralık ayında oldu. Adam, annesi ve teyzesiyle birlikte alışverişe çıkmıştı ki birdenbire yere yığıldı.
Yere yığıldığı sırada ailesinin yanında değil de farklı bir dükkânda alışveriş yaptığı için yalnızdı. Adam bir türlü yanlarına gelmeyince annesi ve teyzesi endişelenmiş, genç adamı aramaya çıkmışlardı. Köşeyi döndüklerinde ise birinci gördükleri şey yerde uzanan bacakları oldu.
BAYILDIĞI YER ‘KÖR NOKTADA’ İDİ
Bayılmadan evvelki dakikalarda ne olduğunu kimse bilmiyor zira Adam, güvenliğin ‘kör nokta’ dediği yere düşmüştü. Ailesinin tek yapabildiği yardım çağırmaktı.
Adam, acil yardım takımları gelince çabucak hastaneye götürüldü ve yapılan bir dizi test sonucunda beyninde çok sayıda pıhtı olduğu ve kafatasının çatladığı tespit edildi. Lakin hiç kimse bu sıkıntıların doğuştan mı yoksa yaptığı temas sporları nedeniyle mi oluştuğunu belirleyemedi.
Ne de olsa o vakte kadar tipik, sağlıklı bir gençti. Önünde parlak bir futbol mesleği bile vardı.
Ancak komadan uyandığında ve cerrahların kan pıhtılarını çıkardığı baş derisindeki yara izini keşfettiğinde, sıhhat grubu yapabileceği en gerçek şeyin futbol oynamayı bırakması olduğunu tavsiye etti.
FUTBOL MESLEĞİ BAŞLAMADAN BİTTİ
Beyin hasarına neyin sebep olduğunu belirleyemedikleri için, başını çarpma ihtimalini azaltmak istiyorlardı. Öbür bir sakatlıktan sağ çıkma konusunda bu kadar şanslı olup olmayacağından emin değillerdi. Böylelikle futbol mesleği umutları da sona ermiş oldu.
“Yıkılmıştım, futbol benim hayatımdı. Takip eden haftalar ve aylarda yalnızca bununla değil, birebir vakitte büyük hafıza boşluklarıyla baş başa kaldığımla da yüzleşmek zorunda kaldım. Sakatlığın yaşandığı o yılın büyük bir kısmını bugün bile zar güç hatırlayabiliyorum” diyen Adam o vakitleri şöyle anlattı:
“Kendimden nefret etme, depresyon ve ümitsizlikle baş başa kalmıştım. Ne yazık ki bu durum sonunda intihar fikrine yol açtı. Yaralanmanın yan tesirleri beni her gün acı içinde bırakıyordu ve bu çok ağırdı. Artık etrafta olmasaydım her şeyin çok daha kolay olacağını düşünmeye başladım.”
‘HALA BURADAYIM, HAYAT YAŞAMAK İÇİN’
Adam, 2018’de yani 28 yaşındayken terapiye başlamaya karar verene kadar bu hislerle uğraş etti. Artık kırılma noktasındaydı. Fizikî bir yaralanma yaşamıştı ancak olayın ve sonrasındaki travmanın ruh sıhhatini ne kadar etkilediğini fark etmemişti. Hiçbir sıhhat uzmanı dayanak almasını önermemişti ve o vakitler toplum akıl hastalıkları konusunda şimdiki kadar açık değildi.
Metro.UK’e konuşan Adam, “Terapistimin yardımıyla hayatımın sona ermediğini, yalnızca yeni halini kabullenmeyi öğrenmem gerektiğini fark ettim. Yavaş ve emin adımlarla üstesinden geldim. Hayatımdaki beşerler ve terapistim bana hayatta kaldığımı hatırlattı. Hala buradaydım ve hayat yaşamak içindi” dedi ve ekledi:
“Elbette artık oynayamayabilirdim fakat izleyerek ya da antrenörlük yaparak kendimi futbol dünyasına kaptırabilirdim. Yeniden keyifli hissetmeye başlamış olsam da içten içe hala bir gayem olmadığını biliyordum. İşte o vakit bir arkadaşım ruh sıhhati yardım kuruluşu St Andrew’s Healthcare’de bir işe başvurmamı önerdi.”
Bu kuruluş, kendini karmaşık ruh sıhhati muhtaçlıkları olan bireylere umut aşılamaya adamıştı ve o sırada önemli beyin hasarı geçirmiş hastalarla çalışacak bir akran takviye çalışanı arıyordu. Adam, ergenliğinin büyük bir kısmını ve yetişkinliğinin birinci devirlerini kendi beyin hasarını güzelleştirmekle geçirdiği için bu misyonu yapıp yapamayacağını sorguladı. Lakin kaybedecek bir şeyi olmadığına karar verdikten sonra sonunda bu işe girdi.
‘ONLARA UMUT IŞIĞI OLMAYA ÇALIŞIYORUM’
Adam, yaptığı işi ‘çok ödüllendirici’ olarak isimlendirdi ve şunları söyledi: “Haftanın iki gününü beyin hasarı geçirmiş hastaların bulunduğu bir koğuşu ziyaret ederek geçiriyorum. Benim işim, tam potansiyellerine ulaşmaları için onlara dayanak olmak ve koçluk yapmak. Oturup telaşları ve dertleri hakkında sohbet ediyoruz ve onlara bir umut ışığı olmaya çalışıyorum.
Kafa ve beyin yaralanmasından sonra, kimi değişikliklerle hala bir hayata sahip olmanın ve zevk aldığınız şeylere devam etmenin mümkün olduğunun deliliyim. Hastaların beni ayakta, çalışırken, flört ederken ve hayattan zevk alırken görmenin onlara gelecekleri için umut verdiğini söylediler. Güya bu iş benim için yaratılmış üzereydi. Kendimi hakikaten tabir edebildiğim için gerçek bir fark yarattığımı hissediyorum; keşke benim üzere konuşabileceğim biri olsaydı.”
‘ARTIK YARALARIMDAN UTANMIYORUM’
Adam, birlikte çalıştığım bir hastanın çok uzun saçlarını olduğunu, saçlarını kestirmek istediğini lakin yara izi yüzünden telaş ettiğinden bahsetti, “Ona, kendisini öldürebilecek bir şeyi nasıl yendiğini temsil ettiği için yara iziyle gurur duyması gerektiğini söyledim. Ona kendi yara izimi gururla taşıdığımı söyledim ve bu ona saçını kestirmek için inanç verdi. Görünüşüyle gurur duyduğunu ve artık öbür insanların ne düşündüğü konusunda endişelenmediğini görmek çok güzeldi” diye anlattı.
Hastaların kendisine ilham verdiğini söyleyen Adam, “Hepsi birer savaşçı, daha güzel bir gelecek için yapmaları gerekeni yapıyorlar. Bu bende de birebirini yapma isteği uyandırıyor. Artık her gün yaşadığım ağrıları ve şiddeti değişkenlik gösterebilen baş ağrılarını kabullenmeyi öğrendim. Hala sistemli taramalar yaptırıyorum ve sıhhat grubum hangisinin en çok yardımcı olduğunu görmek için birkaç ayda bir farklı reçeteler denediğinden, ilaçlarım gelişen bir süreç olmaya devam ediyor” dedi ve şunları söyledi:
“Sakatlığım stabil ve şayet daha da kötüleşirse, tatmin olduğum bir hayat yaşadığım gerçeğiyle barıştım. Artık yaralarımdan utanmıyorum. Bunun yerine, hayatta kaldığımı, hala burada olduğumu ve futbolla ya da futbolsuz keyifli, olumlu ve manalı bir hayat yaşayabildiğimi hatırlatıyorlar.”
