◊ “Bir Vakitler İstanbul”da Fidan karakterini canlandırıyorsunuz. Fidan’la nasıl bir bağ kurdunuz?
– Fidan… Bana heyecan veriyor… Halimden anlamışsınızdır. Ne olursa olsun umudunu, sevincini kaybetmeyen beşerler olur ya; “her şeye rağmen” biri Fidan. Ben oynadığım her rolle bir bağ kuruyorum doğal olarak. Fidan’la da çok âlâ anlaştık. Artık takviyesiz oynuyor, benim bir şey yapmama gerek kalmadan! (Gülüyor) Çekimler ağır. O nedenle de açıkçası 1 haftada çekilen bu sinema sineması emeğindeki işi daha çok insan izlesin istiyorum. Yerlerimiz, oyuncularımız, takımımız her şey çok özverili…
◊ 90’lı yılların İstanbul’unu ekrana taşıyorsunuz. Sizin için 90’lı yıllar nasıldı?
– Çocukluğum… Hüzün veriyor bana hatırlamak. Zira çok hoş bir çocukluk geçirdim. Sokaklardaydım. Oyunlar oynadım. Çok hoş dostluklarım vardı. Bayramlar daha özenliydi.
◊ O yıllara ilişkin aklınıza kazınan en unutulmaz anınız neydi?
– Ben TRT Ankara Radyosu Çocuk Saati kökenliyim. 8 yaşında, tam 1990 yılında yani imtihanları kazanıp her cuma Radyo Çocuk Saati için Sıhhıye’deki TRT’ye giderdim. Hem eğitim alır hem program yapardık. Çok kıymetli isimler hocalarımızdı. Rüştü Asyalı, Ejder Akışık, Sungun Babacan üzere çok değerli isimler. En unutulmaz anılarımı ve en unutulmaz dostluklarımı o yıllardan hâlâ yüreğimde taşıyorum.
◊ 90’lı yıllara dair neyi özlüyorsunuz?
– Sokak oyunlarını. Seksek oynamayı. Sokakta arkadaşlarımla konuttan hazırladığımız şeyleri satıp para kazanmayı. Sarı rehberi, çevirmeli telefonu…
“DİDEM BALÇIN ADALET DAĞITIYOR” DİYORLAR
◊ Dizide bir adalet arayışı ön planda. Sizin adalet teraziniz nasıl işler?
– Arkadaşlarım “Didem Balçın adalet dağıtıyor” diye dalga geçer bazen! Latife bir yana, sevmediğim huyum. Biri bana ya da diğer birine yanlış bir şey yapıyorsa, benim için bitmiştir. Bir daha geri dönülmesi sıkıntı bir duruma girer her şey. Natürel benim ne haddime! Bu türlü deyince güya “cezasını veririm” üzere anlaşılıyor. Benim tek cezam, karşımdaki kişinin bensiz kalması ya da öteki birine yapılan bir kusursa, yanlışının yüzüne vurulup bir daha geri gelmeyecek bir itimat sarsılması.
◊ Siz proje seçerken, “Bu iş tutar” diyebilmeyi nasıl başarıyorsunuz?
– Ben anlatılan projeye heyecanlanıyorsam şayet, o an ne oynadığımın çok değeri olmuyor. Alışılmış ki rolün beni heyecanlandırması kıymetli ancak ben role birinci başta açılımı var mı diye bakıyorum. Şayet varsa, başta az ya da çok olması değerli değil. Dişi, dişli bir rol olsun kâfi. Ben gerisini hallederim. Projede alışılmış ki öykü ve nasıl bir emek verildiği de çok kıymetli oluyor. Mesela “Bir Vakitler İstanbul” için yapılan plato beşere şöyle dedirtiyor: “Şu sokakta yürürüm yeter!”
SEKTÖRÜN SORUNU HIZLI TÜKETİM
◊ Sizce dalın en büyük sorunu nedir?
– Süratli tüketim. Dopamin hormonumuzu hunharca harcıyoruz. Bir oturuşta beş kısım dizi izleyebiliyoruz. Bu sebeple de “Bu bitti, hop gelsin yenisi” modundayız. Bir diziye baht tanımaya seyircinin tahammülü yok. Kanallar da bu kadar çabuk vazgeçilebilen, unutulabilen dizilere, emeğe karşın baht tanıyamıyor.
◊ Bir yandan tiyatro oyunlarınız devam ediyor. Bu ağır tempoyu organize etmek sıkıntı olmuyor mu?
– Bilakis ben bundan besleniyorum. Bu da benim travmam tahminen de! Daha üretken oluyorum. Heyecan dolu oluyorum. Daima karnımda kelebeklerle geziyorum. Diken üstündeyim. O yüzden de daha organize ve daha memnunum.
◊ Tiyatrodan vazgeçemeyenlerdensiniz…
– Evet. Geçemem de… Koca bir tiyatro yapısının kurucu ortaklarından biriyim. DasDas benim çocuğum üzere. İnsan çocuğundan vazgeçer mi? Daima “Onun için ne yaparsam daha düzgün olur?” diye düşünürüm. Bir de tiyatro ne olursa olsun bu tüketim toplumuna direnen tek sanat kolu. Asla süratli tüketmeye gücünüz yetmez. Uygunsa daima karşılığını alır tiyatro…
◊ En son “Çakallarla Dans 7” sinemanızla beyazperdede yer aldınız. Sırada yeni sinema projeniz var mı?
– Yazın çekilmesi planlanan bir sinema var lakin ben şu an yokmuş üzere davranıyorum. Evvel dizimin dönemi bitsin, sonra bakacağız. Hayat ve kaideler bu sinemanın çekilmesine imkân verirse ben de oynayacağım.
OĞLUMDAN SONRA BİR EŞİK ATLADIM
◊ 4 yaşında bir oğlunuz var. İş ve mesken ortasındaki trafik nasıl? Anne olduktan sonra nasıl bir sistem kurdunuz bu manada?
– Tek fark, artık “Yarın karar veririm” deme lüksüm kalmadı. O da bir lüks mü bilmiyorum, bazen düşünüyorum. Oğlum için, en azından onunla ilgili her şeyi evvelden planlamam gerek. Onunla hangi gün kaliteli vakit geçirebileceğimi organize etmek dahil…
Trafiğime de çok alıştı. Zira doğduğundan beri bu trafik var. Çalışan annelere tek söyleyebileceğim, “Çocuğunuz size ayak uydursun, siz ona değil” olurdu herhalde.
◊ Anne Didem’le oyuncu Didem ortasında nasıl bir fark yahut bağ var?
– Çok güçlü bir bağ var aslında. İkisi de çok net. Anne Didem’in oyuncu Didem’e katkısı çok büyük. Bir eşik atladım Alican’dan sonra. Evvelden rollerime hazırlanma basamağında daha çok dayanağa muhtaçlık duyardım. Alican’dan sonra güya vücuduma ve yüreğime tüm hisler ziyadesiyle yüklendi. Daha doğallaştım. Daha gerçek oldum.
◊ Anneliğin en çok hangi yanını sevdiniz?
– Hımmmm… Çok güç bir soru bence… Çok fazla sevdiğim yanı var. En başta eşimle en büyük, tek ve değişmez bağımız.
Ama güya birine rol model oluyorsunuz ya ebeveyn olarak ve bu yüzden de en yeterlisi olmak için çabalamanız gerekiyor ya, sanırım bu misyonu ben çok sevdim. Bana yeterli geldi annelik her manada.
HEPSİNDE VARIM!
◊ Toplumsal medyada sizinle ilgili yorumlara baktım da; kimisi “sempatik” diyor, kimisi de “dişil gücü yüksek”… Siz kendinizi hangi kategoride görüyorsunuz?
– Benim kendimi her kategoride gördüğüm anlar olduğu için, hepsinde varım diyorum.
