Bazı durumlar hiç bitmiyor. 252 sayıdır başıma geleni anlatıyorum. Tahminen kimse duymuyor sesimi, bilmiyorum da… Ancak anlatıyorum, vazgeçmiyorum. Kimi haftalarda yazdıklarım tekrar üzere oluyor lakin bir sorun çözülmeden öbür bir sorunu anlatmak ne kadar hakikat diye düşünüyorum. Yeniden bildik bir sıkıntıdan bahsedeceğim: Otomobilleriniz hayatı çok zorlaştırıyor!
Krediler ödeyip aldığınız, taksitleri ödemek için birkaç yıl toplumsal hayattan sizi yoksun bırakan otomobilleriniz… Bir otomobil sahibi olmak için birkaç yıl eğlenmeyi asgariye indirip kredi ödüyorsunuz. Günde 2 milyona yakın otomobil trafikte dolaşıyor. Bir de kederi var doğal bunun: ‘Arabayı nereye koyacağız’ diye… Daima sorun, her yerde sorun. Park fiyatı ödememek için elinizden geleni yapıyorsunuz. Lokal idareler de bunu destekliyor, müsaade veriyor. Kar yağar bu kente, evvel yollar açılır. Doğal yalnızca arabası olanlar için değil, karların yollardan temizlenmesi illaki bu kentin aciliyeti. Kapanmaması gerekiyor bu yolların ancak yolları açarken de kaldırımları kapatmayalım sevgili belediye.
Siz otomobilinizle yolda giderken ansızın yolunuzun bittiği oluyor mu? Olmuyor, değil mi? Bir formda o yol akıyor ancak ben bastonla yürürken bazen yol bitiveriyor. Pekala, neden bitiyor? Yüzde 95’i kaldırıma park eden otomobiller yüzünden. Hani büyük zorluklarla aldığınız ve ‘gözümün önünde bir yere park edeyim’ diye bir sürü uğraş harcadığınız, pencereden bakınca gördüğünüz otomobiliniz yolumu bitiriyor. Kaldırımdan inip yoldan yürüyorum. Hayatım biterse haberiniz bile olmaz. Trafik kurallarına nazaran de yolda yürüdüğüm için bana çarpan otomobilin bir cürmü kalmıyor. Zira benim orada olmamam gerekiyor.
Bazı sürücüler durup “Abi, kaldırımdan yürü, yoldan yürüyorsun” diyor. Güya bilmiyorum yolda yürüdüğümü! “Neden sence” deyince de yanıt alamıyorum genelde. Zira ona nazaran bir karşılık yok. Bir de belediyelerin kaldırımın bir kısmını kiraya vermek üzere bir uygulaması var. Olağan bence bu belediyenin uydurduğu bir uygulama değildir başından bakarsak bu duruma. Esnaf kaldırıma bir şeyler koymaya başlayınca vergi üreticilerimiz çabucak bundan faydalanmak istemiş diye düşünüyorum. Baktık ki
birileri kaldırımdan para kazanıyor, bunun da bir bedeli olmalı. Metrekaresi şu kadar deyip esnafı vergiye bağladılar. Yani esnaf haklı kaldırıma mal koyup satmakta zira yasal hale geldi. E, biz de esnafa kızınca o esnaf da kendini savunuyor haliyle. “Ben oraya para ödüyorum kardeşim” diye, haklı mı haklı bu mantıkla gidersek. “Gelişigüzel kaldırıma otomobil koyan şoförlerden de park parası alalım biz” ya da
başka engelli olan, yaşlı olan, tekerlekli sandalye kullanan, koltuk değneği kullanan, bebek arabası kullanmak zorunda olan sokağa çıkmasın. Ya da hepsinin arabası olsun, kaldırma gereksinimimiz olmasın. Kaldırımlar park yeri olsun, tonla da park fiyatı alırız. Zira park cezası kesilmiyor. Yani “Size uygun yolumuz yok, yolunuzu kendiniz bulunuz” diyor devletimiz. Başımıza bir şey gelince de “Allah’ın takdiri, yapacak bir şey yok” denip ortadan, yani kütükten düşülüyorsunuz.
Konuyla ilgili 112’yi aradım bu hafta. Sabah-akşam, hiç üşenmeden. Birkaç arkadaşıma da söyledim. “Belki şikâyet çoğalırsa bir şey olur” diye… “Boşuna uğraşma” dediler.
Talep var, sonuç yok
Üçüncü günden sonra telefonu açan kişi “Yine kaldırıma park eden otomobiller için mi arıyorsunuz” dedi. “Evet. Tıpkı yer. Buradan geçemiyorum. Bunların kaldırılmasını ve park cezası kesilmesini istiyorum” dedim. Talebim alındı. Bir sonraki gün tekrar tıpkı durum… Telefon açıldı, resmen dedikodum yapıldı. “Alo” demeden evvel “Yine kaldırımdaki araçlar için arıyordur” dedi alo diyecek kişi. Şikâyeti yaptım. Yola devam ancak yoldan yola devam.
Aynı günün akşamı tekrar aradım. Bu sefer farklı biriyle karşılaştım. “Hemen ilgileniyorum. Grupları yönlendireceğim. Tehlikeli yerdeyseniz yakın grubu görevlendirebilirim” dedi. “Şaka mı yapıyorsunuz” diyecektim. Tuttum kendimi. Keyifli da oldum. “Teşekkürler, meskenim yakında. Giderim ben kenardan kenardan, yani tekrar yoldan. Uygun çalışmalar” deyip kapadık telefonu. Birileri ilgilenince insan güzel hissediyor. Böylelikle o akşam da geldik meskene.
Hani herkes kendi kapısını süpürse ülke tertemiz olur diyordu ya eskiler. Herkes kendi kaldırımına sahip çıksa bari de kaldırımda tehlikesiz, gerilimsiz yürüsek sokaklarda. Uygun olmaz mı sizce de?
